Kinderen lachend opvoeden
Het heeft mij wel een aantal jaren gekost om nu daadwerkelijk de community rondom de Lachcoach te gaan vormen. Eindelijk ben ik dus zo ver. En wat leuk dat jij daar bij bent 😀
Vier jaar geleden werd ik als één van de eerste Nederlanders 15 maanden lang getraind en coach in Straight Line Leadership. Ik leende een behoorlijke som geld om deel te kunnen nemen aan deze 1 op 1 coaching, vastberaden om mijn business groots neer te gaan zetten. En hoe hard ik er ook aan trok en regelmatig overspannen rond liep het lukte me toen (nog) niet. Eerst dacht ik dat ik een mislukkeling was. Wat ik ook deed, hoe hard ik ook aan die kar trok, ik kreeg mijn business destijds niet naar een hoger niveau getild. Althans, niet binnen die 15 maanden. En nu 3 jaar later weet ik waarom…
Intenties
Mijn hart en mijn intenties lagen niet volledig bij mijn bedrijf. Wat!? Nou, natuurlijk vind ik dat ik een tof bedrijf heb. Ik hou van het geven van alle workshops, trainingen en bovenal het mogen coachen van mensen om te (gaan) leven als bewuste creator en vanuit innerlijke leiderschap. Maar mijn toewijding lag (onbewust en das maar goed ook) bij mijn gezin, bij mijn kinderen. Dus daar ging veel meer tijd en aandacht naar toe. Bovendien kon ik ook niet anders. Mijn kinderen hadden mij simpelweg nodig, waardoor ik zelf op een dieper level groei en persoonlijke en ontwikkeling diende te maken, om er voor mijn kids te kunnen zijn op een manier die zij nodig hebben. En zo gebeurde het dat mijn bedrijf toen nog niet de gewenste groei doormaakte, maar dat het fundament van mij en mijn gezin wél goed neergezet werd. Zodat ik nu De lachcoach kan laten groeien vanuit het juiste fundament.
Wij bewandelen namelijk niet de gemakkelijkste weg. En ik was (en ben nog steeds) vastberaden om van dat voorgekauwde pad af te blijven om zo ons eigen pad te creëren.
Want de weg die de maatschappij voorlegt, is absoluut NIET de weg waar wij gelukkig van worden. En diep in mijn hart geloof ik dat niet alleen wij als gezin, maar zelfs DE MEESTE MENSEN niet happy zijn met alle opgelegde ideeën en overtuigingen van buitenaf.
Mijn zus zei vroeger al tegen mij: “Weet je Syl, jij bent zo’n vis die altijd maar tegen de stroom in wil zwemmen. Nou ja zwemmen, jij zwemt niet eens jij lóópt gewoon tegen de stroom in!” Destijds was dit allerminst als een compliment bedoelt, eerder uit irritatie gezegd en misschien ergens wel uit bezorgdheid. Maar nu, nu vind ik dat een van de mooiste complimenten. Want ik WIL ook helemaal niet met die stroming mee. Dat is niet MIJN FLOW. Het maakte mij alleen maar ongelukkig.
“Weet je Syl, jij bent zo’n vis die altijd maar tegen de stroom in wil zwemmen. Nou ja zwemmen, jij zwemt niet eens jij lóópt gewoon tegen de stroom in!”
Toen mijn dochter 2 jaar was werd er tegen ons gezegd: meneer en mevrouw van Swaaij, uw dochter, verwacht daar maar niks van. Zij is zwak begaafd.
Nou, ik kan je verzekeren dat dergelijke woorden uitgesproken door een psychiater hard, kei hard aankomen. En als onzekere ouder raak je daar van uit balans, ook al klopt er gevoelsmatig iets niet aan deze diagnose en zo heb ik het nooit kunnen accepteren. De meeste mensen vertellen je dan dat ik het niet WIL accepteren, maar het toch echt aan moet gaan en dat dit acceptatieproces jaren duurt. Misschien zelfs wel een taakje is voor de rest van je leven. Maar willens en wetens heb ik het nooit willen en kunnen accepteren, omdat ik zeker weet dat deze diagnose voor geen centimeter klopt! Ik heb geduwd, getrapt, getrokken aan dat label om er uiteindelijk mijn rug naar toe te keren. En wat ben ik blij dat wij al die jaren steeds dichter bij onszelf uitkwamen en ik uiteindelijk vanuit vertrouwen naar mijn moederhart ben gaan luisteren.
Nieuwetijdskinderen
Over labels gesproken: Ik denk dat we moeten stoppen met het labelen van onze kinderen. Sterker nog, diegene die een label verdienen zijn wat mij betreft eerder de volwassenen die moeite hebben met onze prachtige nieuwetijdskinderen. Onze generatie hangt vast aan prestatiedrang. Opgedrongen prestatiedrang. Daarmee ben ik (en zijn vele met mij) groot gebracht. Bij deze nieuwe lichting kinderen gaat het echter niet meer om presteren, maar om CREËREN en MANIFESTEREN. De jongere generatie versus de oudere generatie. Procesgericht versus prestatiegerichtheid. En zo wandelen wij een nieuw tijdperk in. Met horten en stoten. Met trekken en duwen. Met vechten, vallen, loslaten en weer opstaan.
Want kijk: het gaat niet om het doel, het gaat om de weg er naar toe. En nu ik dit oude gezegde eindelijk snap, écht snap (wil niet zeggen dat ik het altijd even leuk vind hoor), en nu ik er ook naar leef, oh boy, een hele nieuwe interessante wereld is opengegaan. En dat gun ik jou ook!
Je onderweg goed voelen en lol hebben is dan echt wel veel belangrijker dan vast blijven hangen aan het moeten presteren. Het idee om erbij te horen als we maar presteren mag nu losgelaten worden. Ja ook door jou! Onze kinderen tonen ons de weg. Ik geloof dat onze kids, ons als ouder opvoeden en niet andersom.
Dus lach, speel, dans, doe gek, heb lol en LUISTER naar jouw kind en naar elkaar.
Want het leven hoort simpelweg fun te zijn!
Ho ho ha ha ha!
Liefs Sylvia,
jouw ultieme lachcoach
#lachendopvoeden
